Le silence flamboyant (document en néerlandais)

Drie zussen leven bij hun tante in Parijs in de Kasteel van Morhange omdat hun ouders gestorven zijn. Een van de drie meisjes, Agnès, zie haar vader als een echt god nochtans heeft ze maar weinig herinneringen. Maar een aantal mensen zeggen vaak dat ze op hen lijkt en dat ze dezelfde uiterlijke kenmerken hebben. Mensen hopen ook dat ze dezelfde karakter ook heeft. Dit meisje heeft zonde gedaan. Later gaat haar tante sterven. Het meisje heeft geen geluk in liefde maar ze is op haar schoonbroer, Raoul, verliefd, de echtgenoot van haar zus Josephine. Dat duurt totdat de neef van Raoul, Armand die komt uit Zwitserland om Raoul te zeggen dat ze moet met hem naar Parijs gaan. Sinds de eerste ontmoeting. Wanneer Raoul terug komt, meldt hij aan dat ze helemaal naar Nederlands moeten verhuizen.

Op weg naar Nederlands, Agnès begint haar gedachten en haar gevoelens te noteren over de reis. Nu dat ze op weg naar Nederlands is, wilt ze haar verleden in Frankrijk vergeten en Armand ook. Na aantal lange weken komen ze eindelijk in Nederland. Het landschap is volgens haar niet mooie. Bovendien houdt ze van de mensen en de taal niet. Ze vindt de lente van Frankrijk beter en de kleine vogels, haar gezellige hoekje in het park waar ze vroegen schreef miss haar.

En om dat kwaad nog te accentueren, kregen ze een slecht nieuws van Frankrijk; De koning van Frankrijk heeft alle vormen van protestantisme afschaffen. Het gaat helemaal niet goed voor Cecile want ze vond het Nederlands nog lelijk en de verschillende intonaties echt vreemd. Raoul heeft het ook moeilijk daar. Daarom vraagt hij om te gaan werken op een boot op het Atlantische Oceaan et vraagt om Cecile mee te brengen. Twee dagen voor het Nieuw jaar,is er een goed nieuws, ze kunnen beide op de boot gaan. De winter was echt een koud seizoen maar dat is niet het meest triestig volgens haar, want op het boot weet ze dat ze nooit meer Armand gaat zien.

Later, op weg naar een onbekende aarde, zijn de 3 zussen op het boot met Raoul. Agnès heeft niet veel tijd om te schrijven in haar dagboek aangezien ze op het boot moet werken met zwarte slaven.

De Kapitein Visman vertelt haar meerdere verhalen dat hij schrijft zodra ze tijd heeft. Deze gaan over de plaats dat ze heeft al gezien en de mensen dat ze heeft al ontmoet. Volgens hen het meest belangrijk is dat al die slaven vrij zullen zijn na her reis want slavernij is voor dieren, niet voor mensen die kinderen van God zijn. Nadat neem Agnès een nieuwe belangrijke beslissing, een nieuw leven te beginnen zonder leugen.

Nu zijn ze in Suriname, ze komen daar en Agnès begint al het landschap te beschrijven zoals koraal, hoge bomen met lianen. Na de ontscheping gaat ze door met het beschrijven van de houten huizen die lijken niet stevig genoeg zijn. Nochtans de mensen daar altijd glimlachen. Later beslissen Agnès en Raoul een grond te kopen om een aanplating te laten groeien. Ze maken ook een ontmoeting met de Gouverneur die zegt dat ze mannelijk en vrouwelijk slaven moeten kopen. Raoul gaat met hem terwijl Agnès met haar zussen blijft.

Wanneer de mannen terugkomen , vraagt ze om te gaan zoeken voor een grond. Na enkele zoektochten vinden ze er een en kopen ze het. Gedurend deze tijd , voorbereid de kapitain het terugkeer , en zegt aan Agnès en Raoul dat het geen schaamte is met zwarten s amen te werken . Agnès begrijpt dat goed en gaat ook werken in de aanplating.

Ze noemen de aanplanting

...